Ik weet dat er ik straks weer een hoop gezeik krijg met fanboys, maar wat als een huis staat is dat ik alle series compleet ken, en heb gespeeld. Wat ik wil zeggen is dit.
Ik heb nu DOA 4 in bezit. Ik erger me echt kapot aan deze serie. Waarom? Lees...
Ik ken de serie al vanaf deel 1, en sinds dit deel zit de game vol met eigenaardigheden. Opvallend is het combatsysteem dat zich enorm baseert op geluk, i.p.v. vaardigheden van de speler. Hoe onmogelijk het is dat een karakter die op de grond geslagen is, direct opstaat en door begin te vechten. Hoe onmogelijk het is om een uithoudingsvermogen te hebben als de vechters in de game.
Tuurlijk, het is meer een fantasie vechtspel - ook al zullen sommige het daar niet mee eens zijn - en kunnen er dingen inzitten die onrealistisch ogen. Maar Team Ninja gaat er vanuit dat dit de game moet zijn die andere vechtspellen overbodig maakt. Na-uh. In mijn ogen is dit de meest onrealistische en oneerlijke vechtgame die er bestaat. In deel 3 begon dat ernstig vorm te krijgen; button bashers kwamen verder dan degene die zich helemaal suf hadden lopen oefenen. Zelfs mijn kleine neefje van toendertijd 4 jaar, sloeg me helemaal in mekaar met DOA.
En ik had voor niks geoefend. Ook de eindbaas in deel 3 was intens irritant; dichterbij komen zat er amper in, en met veel verliezen sloeg je hem eindelijk KO. Erger is nog het feit dat als je eenmaal in een combo van klappen zit, je geen kant meer op kunt. Verdedigen? Vergeet het maar. Klappen achter mekaar zul je ontvangen. Opstaan? Ook dat kan je vergeten. Je krijgt geen moment de kans om op te staan.
De stoten en trappen zijn het 'net niet' gevoel. Je slaat en trapt wel, maar het komt niet hard aan. Alsof je een paar centimeter verwijderd van je tegenstander een klap uitdeelt, en deze net doet alsof hij geraakt is. Reden voor dit topic? Frustratie die ik beleef aan deel 4!
Zoals we weten maken graphics niet een game. Het gaat om gameplay. Laat het nou net zijn, dat DOA 4 gewoon een matige gameplay heeft. Maar wacht, niet meteen het fanboy vuur aanwakkeren; er is een reden voor. Bovengenoemde ergernissen komen er ook in voor. Maar dan 30 x erger. Zelfs de meest trusted fanboy moet toegeven dat ook hij / zij zich eraan ergert af en toe.
Kan je nagaan voor iemand die net de game gaat spelen, hoe erg het voor die persoon moet zijn. In deel 4 krijg je geen moment kans om te verdedigen, laat staan terugslaan als je in een combo verwikkeld zit. Zo gaat het ook niet in het echt; alsof je geen moment besef hebt van wat er gebeurt! Grootste ergernis is de eindbaas. Hier moeten de Japanners helemaal om gelachen hebben. ´O o o, wat zal het leuk zijn om die Westerlingen tot aan de afgrond gefrustreerd te zien!´ En gelijk hebben ze.
De eindbaas geeft je amper mogelijkheid om iets terug te doen. Dichtbij komen heeft geen nut; ze 'zapt' telkens weg om achter je te verschijnen en je beet te pakken. Schoppen en trappen mogen geen enkele keer hun doel missen; doen ze dat wel, dan ben je de lul, en krijg je zo een combo in je nek van 8 - 10 stuks en zie je je levensbalk voor 60% inkrimpen. Met 1 combo! Extreme ergernis! En net als je denkt haar te verslaan (zij heeft dan 15% over, jij 80%) haalt ze alles uit de kast om je nog snel even af te maken met een leuke move.
Leuk hoor, dat ding dat moeilijkheidsgraad heet, maar als ik jou helemaal de tyfus sla, moet je verontwaardigd zijn, uitgeput; en dan niet met je laatste restje levens in een keer helemaal los gaan als je de hele tijd ingemaakt werd. Het is geen Best of the Best over here. Ik heb vandaag 50 min. besteed met Jan - Lee aan de eindbaas. Er zijn momenten geweest dat ik de joystick gewoon even heb neergelegd om te kalmeren. Ik zou en moest die shit gewoon halen. Uiteindelijk heb ik het ook gehaald; door te button bashen ja. Ik zag geen andere uitweg. Ik? Button Bashen? Hoe suf kan ik geworden zijn? Maar ik moest. Ik wilde Achievements halen..
Enter, Tekken. De vergelijking is voor de hand; beide kwamen uit op de PS1 en waren directe concurrenten van mekaar. Met liefde omarmde ik deze serie. Dat heeft met verschillende dingen te maken. De serie doet waar het goed in is; niet zozeer graphics gewijs, maar komt met een uitgebreid en vooral, eerlijk combat systeem. Waar mensen klagen over dat de game te traag is; dat klopt. De game is trager dan DOA. Dat komt omdat het realistischer is. Als iemand daar klappen krijgt, krijgt deze ook de kans om zich te verdedigen, te herstellen, maar ook om even op de grond te liggen om uit te rusten. Daarom, is de game trager. In Tekken kan je je ook daadwerkelijk verdedigen tegen een oneindig stroom combo's zonder in te lucht te hangen en ze op te vangen, als in DOA.
Tekken maakt ook gebruik van realistische vechtstijlen die rauw overkomen. DOA heeft ze ook, maar maakt ze kinderlijk, bijna comic. Vermakelijkste aan Tekken zijn de lange gevechten waar je moet nadenken over je moves; een round kan zo 5 minuten duren, of 1 minuut, afhankelijk van de ervarenheid van de spelers. In DOA duurt een match nog geen 30 sec. omdat er - in mijn ogen - vrij weinig techniek voor nodig is en geen balans in de levensbalk. Voor de rest heeft Tekken ook datgenen wat een vechtspel nodig heeft; het rauwe van klappen geven. Zie bovenstaande plaatjes; degene die Tekken spelen weten waar over ik praat. Als je een klap uitdeelt, dan voel je het geweld en de vernedering.
Ik wil er verder geen woorden aan vuil maken. Hoe ernstig mensen het me oneens kunnen zijn met bovenstaand verhaal; geef toe, er zit een kern van waarheid in. Ook voor de grootste fanboy van DOA.
Met button bashen kom je echt helemaal nergens, ja je kan met button bashen winnen op goed geluk. Maar als je tegen een goede oponent een beetje op de knoppen gaat lopen rammen dan wordt je gewoon doodleuk geparreld of gecounterd. In Doa4 is verdedigen en counteren echt een kunst geworden. En na een paar potjes spelen heb je dit ook echt nog lang niet gemasterd. Dit vergt gewoon heel veel oefening en training ala VF.
)
