"If you look at the market, there are a vast number of games made for casual gamers. More than ever before. Also, an enormous number of games... tens of millions of dollars... are spent on making games for core gamers. Yet there are very few games where they really come together," Molyneux told T3.
"And if we don't start bringing these two together then eventually someone is going to suffer - either the casual gamers or the core gamers. Most likely the core gamers."
Als casual games gekenmerkt worden door een gebrek aan speltechnische diepgang, dan kan maar moeilijk ontkent worden dat casual games en gamers aan een opmars bezig zijn. Spellen lijken meer en meer gemaakt te zijn voor een uurtje lol, in plaats van een uitdaging te zijn van geest en lichaam (of in ieder geval het reactievermogen). Wat dat punt betreft kan ik het dus maar moeilijk met Peter oneens zijn.
Wat zijn tweede stelling betreft echter wel. Ten eerste denk ik dat een heleboel spellen al zijn aangepast aan de casual gamer en ten tweede denk ik dat dat een hele onwenselijke zaak is geweest.
Wat het eerste punt betreft denk ik dat dit het duidelijkst merkbaar is in sequels. Tomb Raider is hiervan een mooi voorbeeld. De ouderwetse Tomb Raiders waren moeilijk en uitdagend. Er was maar weinig begeleiding en als je ook maar een fractie van een seconde te laat reageerde was je dood. In Tomb Raider Legend en Anniversary is dit echter heel anders. Je wordt voortdurend aan het handje gehouden en er is ontzettend veel speelruimte om fouten te maken. Minder frustrerend, maar ook veel minder uitdagend. Voor de oude Tomb Raiders ging ik echt een middag of avond zitten. In de nieuwe Tomb Raiders speelde ik in een kwartiertje tot een half uurtje door een level heen om de xbox vervolgens weer uit te zetten.
Als je kijkt naar enkele kneiters van de afgelopen jaren is ook opvallend hoezeer die teleur stelden qua speltechnische diepgang. Fable II is hiervan natuurlijk een mooi voorbeeld, maar ook Assasin's Creed. Beide spellen zijn hele ambitieuze projecten geweest, met enkele unieke en geweldig uitgevoerde elementen, maar ook teleurstellende gameplay en een schrijnend gebrek aan speltechnische diepgang. Het is gewoon verdrietig om te bedenken hoe tof deze spellen geweest hadden kunnen zijn indien er geen compromissen gesloten waren.
Hiermee komen we dan ook meteen bij punt twee. Indien casual en hardcore games worden samengevoegd tot 1 vreselijk misbaksel krijgen we vleesch noch visch. Mooie spellen zonder inhoud of uitdaging. De beste spellen zijn vaak de spellen die tot stand gekomen zijn zonder een compromis te sluiten. De eerste Super Mario's en Sonics waren rechttoe-rechtaan platformspellen. Virtua Fighter was een vechtspel zonder poespas. Baldur's Gate was een hardcore RPG, etc. etc. Pleiten voor het samengaan van casual games en hardcore games is pleiten voor middelmatigheid. Net als bij muziek, boeken en films leidt een focus op de massa tot wegwerpproducten; leuk voor even, maar zonder werkelijke substantie.
