Dinsdag 8 april, 2008.
Het is vroeg op staan geblazen, om 03:00 AM om precies te zijn. Hoewel opstaan… Mijn vrouw is wel naar bed gegaan en ik heb besloten om op te blijven en mijn slaap wel in het vliegtuig te vergaren. Ik had een dubbele aflevering van The Sopranos opgenomen dus dat moest geen probleem zijn om wakker te blijven. Guess again… Om 03:15 AM schrik ik gelukkig wakker en Ellen staat al onder de douche, gelukkig, niks aan de hand. Om 04:30 AM zijn we bij mijn schoonouders en vertrekken we richting vliegveld. De rit verloopt vlekkeloos, je zou misschien niet anders verwachten rond dit tijdstip maar op een gegeven moment word het op de Duitse autobaan toch achterlijk druk met bijzonder veel mensen die richting de grotere steden gaan om daar hun werkdag te voldoen. Aan werk moet ik voorlopig niet denken… Eenmaal aangekomen op het vliegveld verloopt alles zonder problemen. Alles staat netjes aangegeven en we hoeven maar even te wachten en we kunnen al in-checken. De tijd doden we met een ontbijtje bij de McDonalds, dit belooft al niet veel goeds en ik heb mijn portie cholesterol voor de dag alweer binnen. Na het in-checken moeten er nog drie uur op het vliegveld doorgebracht worden. Niets wat een Coca Cola Light en een massagestoel niet kunnen fiksen en frist en fruitig stappen we het vliegtuig in. Alles verloopt precies op schema en van vertraging is geen sprake, op naar Atlanta!
Ik dacht mijn slaap wel in het vliegtuig in te kunnen halen, kwam ik even bedrogen uit. Van echt doorslapen is geen sprake en constant sukkel ik even in slaap om vervolgens net zo hard weer wakker te worden, bummer! Mijn mp3-speler heeft ook nog eens kuren dus het word een lange vlucht. Gelukkig zorgt de bemanning van Delta Airlines en worden we met regelmaat voorzien van een Coca Colische versnapering en het eten blijkt ook nog eens echt te eten te zijn, iets wat ik niet had verwacht. Maar na een lange zit die dodelijk is voor de knieën komen we dan uiteindelijk aan in Atlanta. Door naar de hel van de Amerikaanse douane.
En mijn God wat staat er weer een rij. Vroeger stond je in zulke rijen voor de Fata Morgana in de Efteling en nu om een land in te komen. Eigenlijk is Las Vegas natuurlijk ook één groot pretpark voor volwassenen dus wat dat betreft is er niks veranders behalve dat het wachten nu een eeuwigheid lijkt te duren en we hierdoor onze binnenlandse vlucht missen. Een bootje later was in de Fata Morgana een kwestie van lekker belangrijk, maar nu moeten we weer een kleine twee uur extra wachten. Maar goed, ik mag eigenlijk niet klagen want ik ben al lang blij dat we op de eerst volgende vlucht mee mogen. Uiteindelijk misschien beter ook want voor deze binnenlandse vlucht hebben we superplaatsen aangewezen gekregen, veel beter dan de binnenlandse vlucht tijdens onze vorige trip naar Vegas waar we als sardientjes in een blik opgesloten zaten. Nog een uurtje of vier en dan zijn we er…
Uiteraard heb ik in deze vier uur weer niet geslapen maar who cares, slapen doen we wel wanneer we weer thuis zijn, want we zijn er! We komen aan terwijl het ook in Vegas nog gewoon daglicht is dus de aankomst ziet er nu een stuk minder indrukwekkend uit als de vorige keer maar goed, we komen nu op een fatsoenlijke tijd binnen dus daar is ook wat voor te zeggen. Gelukkig heb je hier geen last meer van de douane en is het doorlopen geblazen, koffers ophalen en een taxi pakken naar het hotel. Zodra je uit de gate stapt rinkelen de slots je al tegemoet en lijken het in vergelijking tot de vorige keer alleen maar meer geworden. De illusie van Las Vegas en al het kunstmatige wat de stad uitademt lacht je tegemoet and I’m loving it! Voor cultuur moet je in Vegas zelf niet zijn en daar komen we natuurlijk niet voor. Gambling, shoppen, shows en okay, toch een stukje cultuur in de vorm van de Grand Canyon, Hoover Dam en enkele reservaten, daar kom je voor. Tegen de taxi chauffeur zeggen we ’To the Luxor please!’ en we rijden onze eerste lange Vegas nacht tegemoet.
Voordat we de tafels gaan verkennen dumpen we eerst onze koffers op de kamer en verfrissen we ons met een lekker warme douche. Ik ben helemaal vergaard van de reis en ben al om en nabij de 24 uur wakker en zou eigenlijk niet moeten gaan spelen, maar goed, toch maar even de casino vloer op. Mijn vrouw besluit te gaan Black Jacken want dat is haar game en ik zoek de pokerroom van het Luxor op. Hoewel ’room’… Die term doet de pokerpit van het Luxor teveel eer aan. Op de 3-6 limit en 1-2 no-limit zijn nog seats open en hoewel ik thuis liever voor de 5-10 limit ga besluit ik hier toch maar no-limit te gaan spelen. Helaas zonder succes. Na een uur spelen worden mijn K-K gekraakt door een donk met een whooping Q-2, hoewel ik nog een aardige stack overhoud en nog menig hand speel besluit ik toch een half uur na deze beat het voor gezien te houden en zoek Ellen op. De Black Jack gaat op en neer en uiteindelijk sluiten we de dag zonder winst of verlies af en besluiten wat te gaan slapen.
Woensdag 9 april, 2008.
Vandaag staat er een dagje shoppen in de planning en waar kan je dat beter doen dan in het Fashion Show Mall op de strip. We besluiten een stuk te lopen en tijdens deze wandeling word nog eens benadrukt hoe indrukwekkend Las Vegas is. Alles is hier larger than life en het is echt iets wat je gezien moet hebben, de beelden op televisie zijn er namelijk niks bij. Mijn vrouw heeft hakjes aan en uiteindelijk blijkt dat toch niet zo’n beste beslissing als je een stukje wilt gaan lopen hier dus besluiten we een taxi te nemen die ons naar de plaats van bestemming moet brengen. Kijk, dit gaat een stuk sneller en na een gesprekje met de taxi-chauffeur over boksen, k-1 fighting, voetbal en hoe Japanners en Chinezen de Amerikaanse markt overnemen (damn, had ik maar niet gezegd dat we thuis in een Suzuki rijden) zijn we op de plaats van bestemming en mogen we de pleister die het gat in onze handen bedekt eraf trekken! De dollarkoers is wat betreft het winkelen natuurlijk onwijs gunstig maar ook de prijzen zijn hier een stuk aantrekkelijker, in sommige gevallen is het verschil zelfs bizar. Een shirtje kost hier twintig dollar en in eigen land betaal ik voor hetzelfde merk tussen de 35 en 40 euro! Om maar te zwijgen over de prijzen van Ed Hardy gear in vergelijking tot Nederland en Duitsland. Wat dat betreft worden we in Europa genaaid met de broek aan en dat is een understatement. Mijn vrouw verruilt de hakjes voor een paar Crocs die ook hier bijna de helft goedkoper zijn and we’re good to go. Uiteindelijk blijft de serieuze shopping fever uit en verlaat ik het winkelcentrum met één t-shirt en mijn vrouw met de Crocs en een lief tasje. We houden deze dag aan als een verkenningsdag en komen hier zonder twijfel nog meerdere malen terug.
Buiten begint het inmiddels al te schemeren en het valt op hoe fris het eigenlijk is. Er staat toch wat wind die de boel flink afkoelt en met alleen een polo aan is dat toch best koud. We lopen een stuk over de strip en besluiten uiteindelijk ons geluk bij Harrah’s te proberen, twee en half jaar geleden hadden we daar ook zoveel geluk (not) dus waarom niet! We besluiten nu om samen aan de Black Jack tafel te gaan zitten en echt succesvol zijn we op dit moment niet waarop ik besluit om me te wagen aan een potje Casino War. De eerste vier handen verlopen niet echt voorspoedig en omdat dit misschien wel de snelste game in Vegas is (alle spelers krijgen één kaart en zo ook de dealer, wie een kaart hoger dan de dealer heeft wint) en sta dus binnen luttele seconden alweer $70,- in de min. Gelukkig verloopt het daarna een stuk voorspoediger en binnen no-time heb ik mijn geld weer terug plus $100,- winst waarom ik aan de pitboss vraag of Harrah’s ook een pokerroom heeft. En of ze die hebben, misschien niet de grootste in Vegas maar in tegenstelling tot het Luxor ziet deze pokerpit er een stuk verzorger uit en zit je ook daadwerkelijk in een aparte kamer. Ook hier speel ik 1-2 no-limit en ook hier heb ik geen succes, gaat lekker zo! Ik pik een aantal potjes op maar verlies er net zoveel en de mokerslag krijg ik wanneer ik semi-bluf met een flush draw K high op de flop. Ik krijg geen schoppen en mijn tegenstander heeft trips. Ik besluit me niet opnieuw in te kopen ondanks de gezelligheid en taai weer af naar de reguliere tafelspelen in het casino. Ellen staat inmiddels ook aardig in de min en het word hard doorbikkelen om weer kiet te eindigen. Erg hard want inmiddels straalt het zonlicht alweer door de ramen van het casino en is het inmiddels alweer…
Donderdag 10 april, 2008.
Maar gelukkig hebben we het voor elkaar gekregen en hebben we toch wel veel lol gehad in dit casino. De dealers waren grappig en erg enthousiast en de Chinese vrouwtjes van middelbare leeftijd zijn hier nog grappiger dan in het casino in Nijmegen. We besluiten ons ontbijt hier te nuttigen omdat ik aan de pokertafel had vernomen dat het hier erg goed schijnt te zijn en dit was helemaal waar. Zowel het etenswaar als de bediening waren voortreffelijk en geven een goede bodem voor de rest van de dag. We besluiten met de Monorail richting het MGM Grand te tuffen maar uiteindelijk gaan we toch rechtsaf het Imperial Palace in en pakken daar bij de ingang een taxi richting eigen hotel. Ellen is niet moe en besluit nog even te gaan spelen, ik heb het inmiddels wel gehad en besluit mijn bed op te zoeken om een paar uurtjes slaap te pakken wat uiteindelijk ook bij een paar uurtjes blijf omdat ik wakker word van gebons op de deur. Er van uitgaand dat dit housekeeping is en waarom ze mijn ‘privacy please’ bordje negeren besluit ik op een gegeven moment toch maar open te doen. Het is mijn vrouw die haar keycard is vergeten, whoops sorry! Ze heeft gewonnen en eindelijk staan we in de plus, dit mocht ook wel tijd worden. Ze claimt niet moe te zijn maar valt binnen de korste keren toch in slaap en ik relax wat in bed en kijk wat talkshows en komedies en ik vraag me af wat de komende dagen gaan bieden en of we in de plus kunnen blijven. Want soms lijkt het net of je compleet kansloos bent tegen het casino omdat de regels van Black Jack anders zijn dan in Nederland, we’ll see…
Inmiddels is het alweer zo’n vier uur in de middag als we wakker worden en besluiten naar onze buren van Mandalay Bay te lopen. Er is daar een groot aquarium vergelijkbaar met bijvoorbeeld Sea World in Scheveningen of Oberhausen en ik vind dat altijd super om te zien. Vis lust ik niet maar naar haaien of piranha’s kijken vind ik geweldig, wat een beesten! Voordat we in het ‘Shark Reef’ terecht komen moet je uiteraard wel eerst het casino door en omdat we dorst hebben besluiten we niet in een barretje te gaan zitten maar aan een Black Jack tafel en al snel geven we gehoor aan de ‘Cocktails! Cocktails!’ van de plastic serveerster. We kopen ons in voor $400,- en binnen no-time zijn we door het geld heen. De bank krijgt alleen maar tienen en het is huilen met de pet op. We kopen ons nogmaals in voor $400,- en ik besluit daarvan $75,- mee te nemen naar een andere tafel. Ditmaal kies ik niet voor het traditionele Black Jack spel waarbij zes decks worden gebruikt maar ga ik voor de double deck Black Jack. Hierbij worden dus slechts twee sets van kaartspellen gebruikt en de twee kaarten die je standaard van het huis ontvangt worden dicht gedeeld en mag je officieel niet aan je medespelers laten zien. Ook hier is de minimale inzet $25,- en met slechts $75,- aan tafel kan dit dus heel snel en lelijk aflopen. Dit doet het echter niet en binnen de kortste keren sta ik $500,- in de plus. Ik besluit hierom dat het genoeg is geweest en loop richting cashier, die zijn in ieder geval weer terugverdient! Eenmaal terug bij mijn vrouw blijkt ook die tafel compleet omgeslagen te zijn en staat ook Ellen dik in de plus. Ze speelt nog een paar handjes en houd het dan ook voor gezien. High five voor elkaar want ook vandaag sluiten we met winst af! We besluiten namelijk niet verder te spelen dat we het ‘Shark Reef’ nog bezoeken, een hapje gaan eten en ons de rest van de avond opsluiten op onze kamer. We vallen vrij vroeg in slaap en dit is misschien maar goed ook, nu hebben we niet alleen het casino verslagen maar geven we onze jet-lag ook een draai om de oren!
Vrijdag 11 april, 2008.
Nou, die draai om de uren kan je wel vergeten. Uiteindelijk word ik toch netjes wakker rond een uurtje of vier in de ochtend dus dat valt weer tegen. De televisie stond nog aan omdat ik in slaap was gevallen tijdens een gloednieuwe aflevering van CSI (foei!) en ik kijk wat nieuws en sport wanneer ik rond een uurtje of vijf besluit dat het genoeg is geweest en mijn gloednieuwe laptop even verblijd met een netwerk kabel in z’n zij en even het internet op ga. Dit kost slechts $14,- per dag dus dat kan geen kwaad. Even je mail checken en diverse lui laten weten dat het goed gaat is natuurlijk priceless. Op een gegeven moment word het toch echt tijd om wat te gaan ontbijten en besluiten dit, ondanks dat het op de eerste dag wat tegenviel, om gewoon in het Luxor te blijven. Deze keer doen we net of we wat minder kieskeurig zijn en werken de boterhammen en breakfast potatoes met ei gretig naar binnen. We besluiten nog even in ons eigen hotel wat te spelen maar zodra we het buffet uitlopen worden we aangesproken door een aardige dame of we interesse hebben in showtickets voor twee personen voor $40,-. Tuurlijk hebben we dat, wat een koopje! Natuurlijk zit er een addertje onder het gras, we moeten gaan kijken bij een resort wat vers uit de grond is gestampt. En dan krijgen we ook nog eens vouchers met een totale waarde van $75,- die we mogen gebruiken om te spelen, eten of voor de spa. Uïteindelijk blijven we Nederlanders en stemmen in.
Nou, dat hebben we geweten. Ruim drie en half uur van mijn leven verspilt aan deze verkooptruc! We werden met een groep van ruim twintig man in een limo-taxi gereden naar een kantoor waar we het verkooppraatje van de eeuw om onze oren kregen. Een dame van in de 40 die dacht nog 21 te zijn mocht het woord met ons voeren en praatte ons naar de mond. Logisch natuurlijk, ik heb dit soort werk ook gedaan en ik weet precies hoe het in mekaar steekt. Na het verkooppraatje gingen we met haar auto richting het resort waar het over ging en het kwam er eigenlijk op neer dat je een soort van investering maakt waarmee je vervolgens voor de rest van je leven vier weken per jaar kosteloos in één van de resorts van deze maatschappij mag verblijven, een soort van vakantiehuisje dus eigenlijk dat direct naast het South Point Hotel & Casino is. Voordat we onze ‘investering’ kregen te zien betraden we nog eerst even dit casino voor een korte rondleiding en ik moet zeggen dat het er erg netjes uitzag allemaal. Ik kende de naam al van de tv-serie High Stakes Poker en vond het dus wel leuk om dit casino even te zien. Helaas was er geen enkele high-stakes pokerspeler in de buurt, maar aan de andere kant had ik ook niet anders verwacht. De sportbets hoek in dit casino is echt huge en naast een reguliere bioscoop hebben ze ook nog eens een gigantische bowlingbaan, nice! Wellicht dat ons volgende verblijf in Vegas wel eens hier zou kunnen zijn, of toch in het resort waar we vervolgens naar gingen kijken?
Om eerlijk te zijn kan ik daar kort over zijn, nee, dat resort word ‘em niet. Het complex was indrukwekkend en de kamers zagen er schitterend uit en om eerlijk te zijn als de prijs goed zou zijn zou ik het zo doen, maar voor de prijsopgave moesten we weer terug naar kantoor, zo gezegd zo gedaan natuurlijk. En toen kwamen de cijfers en de harde verkooppraatjes op tafel, of ik anders had verwacht? Absoluut niet, en om eerlijk te zijn was de prijs niet eens zo slecht maar om gelijk on the spot te beslissen of ik een investering wil doen van ruim $14.000,- wil ik toch wel een nachtje over slapen wat niet kon, de deal was vandaag of anders niet, iets wat ze 365 dagen per jaar zullen zeggen en morgen zal ik exact hetzelfde horen en na meerdere malen nee te hebben verkocht geven ze uiteindelijk op en mogen we het kantoor verlaten met twee showtickets, $75,- aan vouchers en een gratis cruise van twee nachten in Florida in de pocket. We moesten hiervoor wat tijd investeren maar vinden toch dat we een goede deal hebben gekregen voor die $40,- en vertrekken direct richting het Excalibur hotel en casino om onze tickets voor de ‘Tournament Of Kings’ show te verzilveren om vervolgens in eigen hotel een lunch te nuttigen met de vouchers die we hebben gekregen. Money well spend!
Voordat we richting Excalibur lopen voor de show doen we nog even waar iedereen in Vegas voor komt wat helaas niet afloopt zoals gehoopt. Lichtelijk teleurgesteld begeven we ons richting de arena waar we zullen genieten van deze ‘dinner show’, hoewel genieten… Als eten kreeg je soep, een stuk brood, wat aardappels en een hele kip die je met je handen moest opeten. Nou heb ik sowieso al een hekel aan kluiven dus dit was niet echt aan mij besteed en hield het slechts bij de soep, het broodje, een aardappeltje en natuurlijk een ijskoud glas Diet Coke. The Tournament Of Kings was geen glitter en glamour show zoals de meeste in Las Vegas maar een beetje kitcherig, desalniettemin was het toch erg vermakelijk en het publiek werd goed bespeeld door de cast. Volgende keer toch maar naar ‘Fantasy’
. Na de show besluit ik om mijn bedje op te zoeken terwijl Ellen nog even de Black Jack tafels zal hitten. Persoonlijk ben ik bek af en heb ik het wel even gehad…Zaterdag 12 april, 2008.
Eindelijk word ik op een fatsoenlijke tijd (07:30 AM) wakker en lijkt de jet-lag nu verslagen te zijn. Lekker op tijd want over drie dagen moeten we alweer terug. Ik realiseer me dan toch dat een weekje Vegas eigenlijk veels te kort is. Je wilt zoveel doen maar uiteindelijk heb je voor al je plannen zelfs te weinig tijd en dan heb je nog niet eens een tiende van de stad gezien! Zo bizar.
We hebben van het casino een ontbijt aangeboden gekregen ter waarde van $40,- en we besluiten deze gift maar gelijk te verzilveren in het Pyramid Café. We hadden hier al eerder gegeten en het smaakte voortreffelijk, zo ook het ontbijt. Omdat ik gister niet zo lekker had gegeten en daarna gelijk ben gaan slapen besluit ik te gaan voor een New York Steak well done met twee spiegel eieren, toast en rosti en het gaat er in als koek! Na het ontbijt besluit Ellen het even rustig aan te doen en om gewoon wat te relaxen op de hotelkamer, ik heb wel zin om te gaan shoppen en neem een taxi naar de Fashion Show Mall om nog even wat inkopen te doen.
Een dvd, twee sneakers en drie t-shirts later sta ik alweer buiten (in een recordtijd ingeslagen) en ik besluit om geen taxi terug te nemen maar om de hele Strip terug te lopen. En met de hele Strip bedoel ik ook de gehele Strip. De Fashion Show Mall ligt een beetje tegen het einde van de Strip aan en het Luxor hotel en casino is helemaal aan de andere kant! Dat de zon stralend aan het schijnen is helpt natuurlijk wel bij mijn keuze om te gaan lopen en vol goede zin geniet ik van het weer en de atmosfeer die deze stad uitademt. Ik loop langs alle major hotel en casino’s en schiet plaatjes van alles wat ik maar kan zien. Met een gigantische tas in de ene hand en een fotocamera in de ander hang ik lekker de tourist uit en foto’s van The Palozoo, Paris, The Bellagio, Planet Hollywood, MGM, New York New York enzovoort zijn op de gevoelige plaat vastgelegd. Echt zin om één van de casino’s in te lopen heb ik niet en inclusief de stops voor een fototje hier en een slokje cola daar doe ik er slechts twee uur over om van de ene kant van de Strip naar de andere kant te lopen, toch nog een beetje gezond gedaan in het land waar elke meal die je krijgt gigantisch is.
Eenmaal terug in onze hotelkamer ligt Ellen te slapen en ik besluit ook even op bed wat te rusten. De New York Yankees tegen de Boston Red Sox is op televisie en hoewel ik geen Yankes of Red Sox fan ben kijk ik toch graag naar dit soort wedstrijden in de American League. Op een gegeven moment begon het te regenen en werd de wedstrijd stilgelegd waardoor ik uiteindelijk midden op de dag in slaap viel…
Zondag 13 april, 2008.
Balen natuurlijk want nu word ik midden in de nacht om drie uur wakker, en dan ben je ook meteen klaarwakker. En ik dacht geen jet-lag te hebben, who was I kiddin’! En dan te bedenken dat ik nog eerder wakker word dan mijn vrouw, that girl can sleep…Gelukkig voor mij word ook zij niet veel later wakker en we besluiten de casinovloer op te lopen. Ellen aan de Black Jack en ik dood de tijd op een video poker kastje. Ik speel kiet en Ellen wint wat zakgeld voordat we gaan eten. Sinds we gister het avondeten onbewust hebben overgeslagen neem ik een gewone maaltijd die ik ondanks de honger niet op krijg, zo groot zijn die burgers hier. Met het maagje vol en zo fris als een hoentje ga ik richting poker pit van het Luxor om het nog eenmaal te proberen.
Ik kies voor de 3 - 6 limit tafel en het eerste wat opvalt is dat er slechts één blind van drie dollar geplaatst hoeft te worden, vreemd, maar goed, mij zal je niet horen klagen over dit feit. De game gaat op en neer en de gehele sessie sta ik op break-even. Echt veel interessante handen heb ik niet gekregen maar een ander handje was wel interessant wanneer een full-house A’s over 2’s oploopt tegen een straight flush 5 high. Tevens is deze hand interessant voor de medespelers aan tafel gezien deze hand zou (let op, zou!) kunnen kwalificeren voor de bad beat jackpot. De verliezer van de hand krijgt dan $500,-, zijn tegenstander $250,- en de rest aan tafel mag ook nog eens $250,- verdelen. Gezien we maar met z’n vieren aan tafel zaten zou dat betekenen dat ik $125,- in de pocket mag steken. Helaas zijn de regels over deze bad beat jackpot niet helemaal duidelijk omdat er op het board ook twee A’s en twee 2’s lagen en speler I ook A - 2 in zijn hand had. De vraag is nu of hij met de 2 in zijn hand speelt of met de 2 op het board. Naar mijn mening tellen ten eerste de twee kwaarten die je in je hand hebt maar dit is Amerika dus je weet het niet! Onze namen zijn genoteerd en hier horen we later meer over…
Nadat ik uitgepokerd ben ga ik even bij Ellen kijken hoe zij er voor staat. De tafel gaat op en neer en veel eer valt er niet te behalen. Achter haar staat een ‘Craps’ tafel, in Amerika mateloos populair en in Europa heb ik het nog nooit in een casino gezien. Ik ken de basis regels ‘een beetje’ en besluit eerst even te kijken hoe het ook alweer gaat voordat ik me inkoop. Na een paar minuten heb ik het wel gezien en koop me in voor een lousy $50,-. Ik wil niet te hard van stapel lopen en wil eerst spelenderwijs de game weer onder de knie krijgen. Craps is echt iets wat je met z’n allen doet, iedereen staat om die grote tafel-bak heen en wanneer jij de dobbelstenen mag gooien is alle hoop op jou gevestigd. Ik speel dit een uurtje of twee en weet mijn buy-in te verachtvoudigen, nice! In die twee uur is Ellen ook komen kijken en heeft uiteindelijk meegespeeld. Luid applaus galmde door het casino als er weer een nummer werd gegooid waar de meeste bets op waren geplaatst en ik klap tevreden mee.
Vervolgens was ons originele plan om vandaag weer eens naar het Fashion Show Mall te gaan maar een vriendelijke taxichauffeur wijst ons op het Las Vegas Outlet Center en na kort overleg besluiten we daarheen te gaan. Het mooiste aan dit winkelcentrum is dat alles buiten in de stralende woestijn zon is en naast het winkelen ook nog eens een lekker kleurtje krijgt… oh nee, dat is niet het beste, dat zijn de prijzen!!! Mijn GOD wat is alles hier goedkoop zeg. Regelmatig sla ik mijzelf voor de kop als ik aankopen die ik onlangs in Nederland heb gedaan zie die hier voor minstens de helft van de prijs liggen. Nou is het niet zo dat toen ik die spullen kocht daar flink voor heb moeten sparen maar het is wel erg bizar moet ik zeggen. New Era Caps voor $5,-, Dickies broeken voor een tientje, DC Co Shoes USA schoenen voor $40,- enzovoort! Ik besluit mezelf in te houden en koop twee petjes, een broek en een 3-pack sokken, ik moet tenslotte ook nog de douane door en heb geen zin om alsnog via die weg de hoofdprijs te moeten betalen omdat ik teveel mee naar huis heb genomen.
Na het winkelen besluiten we een taxi te nemen richting de Stratosphere Tower. Op onze vorige trip in Vegas zijn we hier regelmatig geweest omdat het dicht bij het Las Vegas Hilton is waar we toen verbleven. Echter is ons hotel nu helemaal aan de andere kant van de Strip maar nu we toch vrij dichtbij waren besloten we deze gigantische toren weer eens te bezoeken. We lopen direcht door naar de roltrap om het kleine winkelcentrum te bezoeken maar meer dan zo’n grote blauwe cocktail en een diet Coke kopen we er niet. Waar we echt voor komen is om helemaal naar boven te gaan en om te genieten van het uitzicht. Kaartjes hiervoor zijn ‘slechts’ $11,95 exclusief tax maar toen we eenmaal boven waren was dit bedrag het dubbel en dwars waard. Het uitzicht over de Strip, Downtown, de stad en de bergen is echt prachtig en iedereen die Las Vegas bezoekt zou de hoogte moeten trotseren en een kijkje nemen. Ik schiet wat foto’s, ik neem wat op met de videocamera en omdat het alweer na 6’en is gaan we wat eten in het restaurant hier boven in de toren genaamd ‘Top Of The World’, topprijs misschien want in tegenstelling tot de buffetten en typische Amerikaanse restaurants (en dan bedoel ik niet eens de fast food ketens) is het hier verschrikkelijk duur allemaal. Iedereen is netjes gekleed en dan komen wij binnenstappen in t-shirt en sportschoenen, nou ja, boeie. Tegenover die hoge prijs staat natuurlijk wel het uitzicht, als je in een booth zit kijk je direct naar buiten en omdat het restaurant langzaam ronddraait kijk je het ene moment tegen de Trump Tower aan en een aantal happen later tegen de Golden Nugget. Ook begon het tijdens het eten te schemeren en donker te worden en het is fantastisch om te zien hoe de stad dan in één grote Neon gloed veranderd, echt heel mooi.
Na het eten nemen we weer een taxi terug naar het hotel en besluiten dat het genoeg is geweest voor vandaag en gaan wat aan de vroege kant slapen omdat in de nacht van Maandag op Dinsdag we terug vliegen en we eigenlijk niet meer zullen slapen dus wat rust is wel gewenst. Ik zet de serie Cold Case nog op maar afkijken doe ik niet. Vadertje Slaap heeft me alweer te pakken.
Maandag 14 april, 2008.
Vandaag is alweer de laatste dag dat we ons mogen vertoeven in Vegas, balen want deze stad voelt als een tweede thuis aan en met pijn in mijn hart bedenk ik me dat het met een kleine 24 uur alweer gedaan is. Waarom moeten vakanties toch zo snel gaan? Ik weet het niet. De dag trappen we in ieder geval af met een complimentary breakfast van het casino, helaas kunnen we de aangeboden extra nacht niet blijven dus we moeten het slechts met het buffet doen. Ook niet verkeerd natuurlijk maar ik was liever een extra dagje gebleven. Want deze laatste dag is echt een dagje van we doen het lekker rustig aan geworden. Eerst even naar het Fashion Show Mall, toen naar de Las Vegas Premium Outlets en vervolgens weer terug naar het Fashion Show Mall om vanaf daar een stuk terug over de Strip te lopen. Ellen moet nog even wat parfum inslaan en vervolgens lopen we langs ‘Casino Royale’ waar we naar binnen worden gelokt door de schallende speakers die aankondigen dat dit casino Black Jack Switch aanbied. Bij Switch speel je twee Black Jack handen en de bovenste kaart van elke hand (dus de laatste twee kaarten die je krijgt) mag je eventueel ruilen. Krijg je bijvoorbeeld K - 5 en 6 - A dan zou je de 5 en de A mogen ruilen zodat je met de ene hand al Black Jack hebt en met de andere hand 11 punten zodat je die eventueel kan dubbelen mocht de bank een gunstige kaart hebben. Het spel is in principe erg leuk maar niet winstgevend dus we besluiten weer verder te wandelen. Iets wat slechts enkele seconden mag duren want we staan alweer voor de deur van Harrah’s waar we nog voor een laatste keer naar binnen stappen voordat we terug naar huis moeten. We spelen een 3 in 1 spel waarbij je Casino War, Black Jack en Poker speel. Erg vermakelijk en we winnen weer wat geld terug. Helaas is het dan toch echt tijd om richting eigen hotel te gaan. Niet zozeer omdat we nu al naar het vliegveld moeten maar we willen nog even relaxen en willen ons in de ochtend niet haasten. We pakken een taxi aan de overkant en gaan richting het Luxor hotel. Eenmaal op onze hotelkamer zetten we de televisie nog even aan om vervolgens toch maar wat slaap te pakken. Het originele idee was om de hele nacht door te trekken en in het vliegtuig te slapen maar we zijn kapot en zetten de wekker voor midden in de nacht en vallen vervolgens gelijk in slaap.
Dinsdag 15 april, 2008.
Rond een uurtje of 02:30 AM worden we wakker, douchen ons en kleden ons aan om vervolgens nog één potje Craps te spelen. De tafel is zo koud als ijs en veel gewonnen word er niet en we besluiten nog een erg vroeg ontbijtje te nemen voordat we in de min komen te staan. Veel eten doen we niet want we moeten alweer op de taxi stappen die ons naar het vliegveld zal brengen. De reis van Las Vegas naar Atlanta verloopt alles behalve voorspoedig en we hebben heftige turbulentie waardoor het vliegtuig soms flink naar beneden zakt, scary shit! Gelukkig is de reis van Atlanta naar Dusseldorf een stuk rustiger en is het alweer Woensdag 16 april, 2008 als we voet zetten op Europese bodem. Blij om thuis te zijn en om de familie en de hondjes weer terug te zien maar ook een beetje verdrietig, we hebben nu alweer heimwee naar Sin City…
!
Je zal het vast naar je zin hebben gehad, maar dit is me idd iets te veel lees werk. Ik ben er ook een keer geweest maar toen was ik nog geen 21 dus van gokken is er weinig gekomen. Maar het is idd wel de stad waar alles kan en niemand staat ergens raar van te kijken.
